του Θεοδόση Λάζαρη

Στο πλαίσιο του εργαστηρίου Βιωματικής Γραφής της Ειρήνης Δερμιτζάκη, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να ξεκινήσουν αλληλογραφία με ένα μέλος του σώματός τους. Οι συμμετέχοντες έστειλαν την πρώτη τους επιστολή και οι μύτες, τα μάτια, τα πόδια, τα πνευμόνια και οι καρδιές έπιασαν και εκείνα μολύβι και χαρτί και απάντησαν.

Αγαπημένη μου,

Μην ξεγελιέσαι. Δεν είσαι αγαπημένη μου και αυτό εδώ δεν είναι ένα γράμμα αγάπης. Απεναντίας. Γράφω για να βγάλω από μέσα μου όλα τα άσχημα συναισθήματα που αναδύονται από τα έγκατα της ψυχής μου κάθε φορά που τολμώ να σε κοιτάξω. Έχεις βέβαια το χάρισμα να κάνεις αισθητή την παρουσία σου σε κάθε ευκαιρία. Με εκνευρίζεις γιατί ξεπροβάλλεις τις πιο ακατάλληλες στιγμές και μου υπενθυμίζεις τα λάθη μου με τον πιο βάναυσο τρόπο.

Όταν αγκομαχώ να επιτύχω τη στάση του σκύλου στη γιόγκα, όταν αποφασίζω να κόψω τα νύχια των ποδιών μου, όταν προσπαθώ να φορέσω το καλό μου μαύρο κοστούμι που φυλάω σαν κόρη οφθαλμού για όλες τις εκλεκτές περιστάσεις, όταν επιχειρώ βιαστικά να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών μου, όταν κάθομαι για αρκετή ώρα στην καρέκλα του γραφείου μου.

Πολλές φορές σου δίνω τη μορφή ενός προσώπου. Τα μάτια σου είναι γουρλωμένα και καρφωμένα σε κάθε μικρή ή μεγάλη μπουκιά που καρφώνω με το πιρούνι μου, το ένα σου φρύδι είναι μόνιμα σηκωμένο, η μύτη σου έχει μία κλίση προς τα πάνω λες και θέλει να ρουφήξει όλες τις μυρωδιές που σε πλησιάζουν και στο στόμα σου είναι διαρκώς σχηματισμένο ένα ειρωνικό χαμόγελο, αυτό το χαμόγελο που τα χείλη στραβώνουν ελαφρά. Δεν γελάς από ευτυχία. Αλλά από χαιρεκακία.

Είσαι αχόρταγη. Τα θέλεις όλα δικά σου. Και έχεις τον τρόπο να τα κάνεις όλα δικά σου.

Ξέρεις για ποιον άλλον λόγο σε μισώ; Επειδή παρά τις όποιες προσπάθειές μου, αρνείσαι πεισματικά να δώσεις πίσω κάτι από όσα έχεις αρπάξει. Για να αρχίσεις να αποχωρίζεσαι ό,τι σε έχτισε, θα πρέπει πρώτα να έχω ματώσει στα γυμναστήρια, να έχω απαρνηθεί πολλές από τις γεύσεις που αγαπώ και να έχω ταλαιπωρήσει άλλα μέρη του σώματός μου που αδιαμαρτύρητα υπακούν στους δικούς μου ρυθμούς.

Είσαι πεισματάρα, εγωίστρια και κανείς δεν σε θέλει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τόσες έρευνες και τόσα άρθρα έχουν γραφτεί για εσένα. Όχι για τα οφέλη σου. Μην τρέφεις αυταπάτες. Αλλά για τους τρόπους που μπορώ απαλλαγώ από εσένα. Μία για πάντα.

Δεν θέλω να λέω ψέματα. Καμιά φορά γελάω κι εγώ ειρωνικά μαζί σου, όταν νιώθω ότι έχω νικήσει τη μάχη που δίνω μαζί σου καθημερινά. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν ξυπνάω το πρωί μετά από ένα λιτοδίαιτο βράδυ οπότε και οι δυνάμεις σου έχουν ατροφήσει. Σε νιώθω να έχεις συρρικνωθεί και όλα μου τα εκδικητικά συναισθήματα κάνουν την εμφάνισή τους.

Δυστυχώς, αυτή η μικρή στιγμή ευτυχίας δεν διαρκεί πολύ. Πάλι θα βρεις τον τρόπο να ξεπροβάλλεις αγέρωχη και στιβαρή, να μου υπενθυμίσεις ποιος έχει το πάνω χέρι στη σχέση μας. Εσύ, η αμετανόητη κοιλιά μου που με έχεις υποτάξει στις διαθέσεις σου. Αλλά όχι για πολύ ακόμα. Θα δεις.

Με πολύ μίσος

Ποτέ δικός σου

Θεοδόσης

αγαπημένε μου θεοδόση

Επιτέλους! Ξέρεις πόσο καιρό περίμενα το γράμμα σου;

Με αγάπη, η κοιλιά σου

Αγαπημένε μου Θεοδόση,

Επιτέλους! Ξέρεις πόσο καιρό περίμενα το γράμμα σου; Αναρωτιόμουν συχνά αν θα βρεις το θάρρος να με αντιμετωπίσεις κατάματα. Λέμε τώρα. Ένιωθα καιρό ότι δεν είσαι ευτυχισμένος με τη σχέση μας και όσο κι αν σου έστελνα μηνύματα εσύ δεν αντιδρούσες.

Λες για τις φορές που σου στέκομαι εμπόδιο στην καθημερινότητά σου. Έχεις σκεφτεί άραγε γιατί εμφανίζομαι στις πιο περίεργες στιγμές της ζωής σου; Δεν θα σου πω πολλά, ένα μόνο θέλω να σου πω και θα το κλείσω εδώ το γράμμα μου σε εσένα.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που με άκουσες να γουργουρίζω; Θυμάσαι;

Με αγάπη

Η κοιλιά σου!

μάθε περισσότερα για το εργαστήρι βιωματικήσ γραφήσ