Μια γνώμη για την “Αντιγόνη” του Ζαν Ανούιγ

Το κείμενο του συγγραφέα

σε συνδυασμό με την οπτική της σκηνοθέτιδος που τοποθετεί την παράσταση σε μία συνθήκη πρόβας (κάνοντας συχνά η ίδια τον υποβολέα των ηθοποιών της, «τρέχοντας» ή κόβοντας σκηνές, δίνοντας ξεκάθαρες σκηνοθετικές οδηγίες κλπ.) προσδίδουν έναν σαφώς σαρκαστικό και ειρωνικό χαρακτήρα στην παράσταση, γεγονός που από μόνο του μαγνητίζει το ενδιαφέρον του θεατή που παρακολουθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που (πιθανόν) ανέμενε.

Τα σκηνικά της παράστασης

(Εύα Νάθενα) καθώς και οι φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα) ενισχύουν τη σκηνοθεσία και αγκαλιάζουν με ιδιαίτερη αισθητική τις ερμηνείες των ηθοποιών, ουσιαστικά συμβάλλοντας στην απόδοση των χαρακτήρων τους με έναν ολοκληρωμένο τρόπο. Η σκηνή για παράδειγμα που ο Κρέοντας, μη μπορώντας να διαχειριστεί τη νεανική τόλμη της Αντιγόνης και τη σθεναρή αμφισβήτηση της εξουσίας και της θέσης του, ζητά ένα διάλειμμα και επιστρέφει με ταλαιπωρημένη πλέον εμφάνιση πίνοντας μπίρες, υπογραμμίζει με έξυπνο τρόπο τη διαφθορά της εξουσίας αλλά και το πώς οι «άρχοντες» ανά τους αιώνες αντιμετωπίζουν αυτούς που αμφισβητούν την εξουσία τους. Στα highlights η ενδιαφέρουσα συνθήκη με τα επτά πτώματα σε σακούλες που έχουν τοποθετηθεί στη σκηνή, τα οποία ο θεατής αντικρύζει με την είσοδό του στο χώρο αλλά και γύρω από τα οποία διαδραματίζεται όλη η δράση της παράστασης, συμβολίζοντας τον πόλεμο που μόλις έχει τελειώσει ή ακόμα και τα θύματα της αιώνιας πάλης μεταξύ εξουσίας και όσων αντιστέκονται σε αυτήν.

Οι ερμηνείες

όλων των ηθοποιών είναι παραπάνω από ενδιαφέρουσες, έχουν τεθεί σε ένα αυστηρό πλαίσιο με περιορισμένη κίνηση, με συγκεκριμένα βλέμματα και εκφράσεις (στις περισσότερες σκηνές του έργου οι ηθοποιοί κοιτούν προς το κοινό, ακόμη και όταν καλούνται να αλληλοεπιδράσουν) γεγονός που εντείνει την ένταση των λιγοστών σκηνών όπου η δράση μετατοπίζεται σε συγκεκριμένα σημεία της σκηνής ή κορυφώνεται.

Πέραν της αναμενόμενα εξαιρετικής Μαρίας Πρωτόπαππα στο διπλό ρόλο τόσο της σκηνοθέτιδος της παράστασης όσο και της Αντιγόνης σε μεγαλύτερη ηλικία, ξεχωρίζουν σίγουρα η Ηλέκτρα Μπαρούτα στο ρόλο της νεαρής Αντιγόνης αλλά και η στιβαρή ερμηνεία του Γιάννη Τσορτέκη στο ρόλο του άρχοντα Κρέοντα. Ο Χρήστος Στέργιογλου αναλαμβάνει συχνά το ρόλο του αφηγητή και με άμεσο και ειλικρινή τρόπο καταφέρνει να συνδέσει την πλατεία με τη σκηνή, ενώ ο Δημήτρης Μαργαρίτης σε έναν ερμαφρόδιτο χαρακτήρα ισορροπεί μεταξύ των ρόλων της παραμάνας και του στρατιώτη του βασιλιά το ίδιο πειστικά. Τέλος, ο Δημήτρης Μαμιός ως υιός του Κρέοντα και αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης συμβολίζει την καταπίεση της νεότερης γενιάς έναντι της αέναης εξουσίας της γηραιότερης, ώστε τελικά έρχεται να δικαιολογήσει όλες τις «Αντιγόνες» ανά τους αιώνες.