Εγώ. Η Ξαπλώστρα!

 Ο Τζίμης Πολίτης μας γράφει την ιστορία μιας ξαπλώστρας όπως του την αφηγήθηκε η ίδια στις καλοκαιρινές του διακοπές!

Γεια σας!!! Είμαι η ξαπλώστρα! Μια ξαπλώστρα θαλάσσης, κάπου σε μια παραλία νησιού του Ιονίου. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι πρώτης ποιότητας, ξύλινη με έξτρα μαξιλάρι κλπ… γιατί τότε, πολύ πιθανόν, να ήμουν σε κάποιο καλό ξενοδοχείο ή σε παραλία στο  Αιγαίο. Παρόλα αυτά δεν είμαι τελείως για «πέταμα»! Είμαι από αλουμίνιο με γερό δικτυωτό πλαστικοποιημένο πράσινο πανί, με όλα τα πριτσίνια μου στην θέση τους και όλα τα λάστιχα στις – συγγνώμη κιόλας – τρύπες μου επίσης, για να μην μπαίνουν χαλίκια.  

Εξ άλλου είμαι φετινή παράγωγη! Και μάλιστα «ελληνικό προϊόν»  Το γράφει με ετικέτα πιασμένη στο ύφασμα στα πόδια μου: «Made in Greece»!!!  Έχω λίγες μέρες που βγήκα από την παραγωγή και αμέσως έπιασα δουλειά! Σ αυτή την παραλία έκανα «σεφτέ» Πολύ ωραίο συναίσθημα στις ημέρες μας μόλις βγαίνεις στην αγορά, αμέσως να σε… αγοράζουν και να μην μένεις στοιβαγμένος στην αποθήκη, περιμένοντας να βρεις  αφεντικό.

Η πλάκα είναι ότι σε αντίθεση με τους ανθρώπους, εμείς οι ξαπλώστρες, πιάνουμε πιο γρήγορα δουλειά! Δουλειά μας είναι να ξαπλώνουν πάνω μας και να χαίρονται, την θάλασσα και τον ήλιο, άνθρωποι που έχουν άδεια από την δουλειά τους ή δεν έχουν καμία δουλειά. Όχι «καμία δουλειά» να ξαπλώνουν πάνω μας! Γενικά… δουλειά, ΚΑΜΜΙΑ!!! Τώρα πως γίνεται χωρίς δουλειά να κάνεις διακοπές και να είσαι ξάπλα όλη μέρα, είναι μια άλλη ιστορία που δεν αφορά εμάς, τις ξαπλώστρες…

Στην συγκεκριμένη παραλία που εργάζομαι-αν και υψηλής επικινδυνότητας- είναι πολύ όμορφα!!! Σημείωση: Παραλίες «υψηλής επικινδυνότητας», για τις ξαπλώστρες, λέγονται οι παραλίες με πέτρα. «Χαμηλής επικινδυνότητας» είναι οι αμμουδερές παραλίες. Ο λόγος προφανής… Αν μας έβαζαν ένσημα, θα είχα «βαρέα»!!! Αλλά περιττό, γιατί εμείς μόλις σταματάμε μετά από χρόνια δουλειάς, μας πετούν ή μας ανακυκλώνουν. Οι άνθρωποι που βάζουν ένσημα, μόλις συμπληρώσουν χρόνια δουλειάς, νομίζουν πως τους δίνουν σύνταξη! Και αυτό χρήζει ανάλυσης, αλλά όχι από εμάς, τις ξαπλώστρες…

Παρ όλες τις δυσκολίες λοιπόν, η παραλία που εργάζομαι,  μ αρέσει!! Δεν είναι ακριβή, είναι κατάλληλη για οικογένειες, δεν είναι τεραστία, με πεντακάθαρα νερά, όχι πολύ κρύα και  με μαγευτικό φυσικό τοπίο!!! Θα μου πείτε «so what?» Δίκιο έχετε, αυτό ενδιαφέρει τους λουόμενους που κάνουν μπάνιο και όχι εμάς, τις ξαπλώστρες… Βέβαια, τα τελευταία χρόνια από ότι μαθαίνω από μεγαλύτερες σε ηλικία συναδέλφους, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερο την παραλία και λιγότερο την θάλασσα, αλλά αυτό είναι ίσως το μοναδικό από τα παράξενα των ανθρώπων που ενδιαφέρει εμάς τις ξαπλώστρες, γιατί μας συμφέρει!!! Γινόμαστε πιο απαραίτητες, αρά αυξάνεται η παράγωγη μας… Πολύ πιθανόν αν δεν υπήρχε αυτή η τάση,  να μην είχα παραχθεί ποτέ!!! Μπρρρρ! Τρίζουν τα αλουμίνια μου,  μονό που το σκέπτομαι!!!.

Κάθε μέρα, με το που βγαίνει ο ήλιος και αρχίζει και ζεσταίνει τις πέτρες από κάτω μου, εγώ με το ταίρι μου, δεξιά και αριστερά από την ξερακιανή και ιδιότροπη ομπρέλα μας, περιμένουμε τους λουόμενους να μας… απολαύσουν, με την καλή έννοια. Έτσι και σήμερα, περιμένω τον πελάτη μου… ξάπλα – τι ξαπλώστρα θα ήμουν άλλωστε – με ακουμπισμένες τις πατούσες και τους αγκώνες μου στα βότσαλα. Περιμένοντας, αγναντεύω την, όχι ακόμη για πολύ, ήσυχη θάλασσα ώσπου, ξαφνικά μπραφ!, μια πετσέτα μου κρύβει την θέα! «Τέρμα η ρομαντζάδα! Δουλειά τώρα!», λέω  μέσα μου. Η πετσέτα έκτος από γεύση αλατιού, που είναι φυσιολογικό να έχει, μου φέρνει στα μούτρα και μια απαίσια ποδαρίλα, ανακατεμένη με φτηνό αντηλιακό! Αμάν !! Ανάποδα την έβαλε την πετσέτα ο μάγκας!! «Είπαμε ρε φιλαράκι..αλάτι και αντηλιακό,  οκ! Και ποδαρίλα; Σφάλμα! Άλλη πετσετούλα παίζει;»

Μέχρι να τελειώσω την σκέψη μου ένας τεράστιος όγκος… «έδρας» μου κάθεται στην κοιλιά. Μου πετάει πάνω στο στήθος ένα αντηλιακό, ένα κινητό, τσιγάρα με αναπτήρα, μπρελόκ με  κλειδιά αυτοκίνητου  και γυρίζει να φτιάξει την πετσέτα, που από τα κιλά του έχασε την ισορροπία της και μου έφτασε στο λαιμό. Τον παρακολουθώ… Ένα τσιγάρο που στην άκρη του κρέμεται ένα χοντρό στόμα, μέρος μιας μεσόκοπης, φάτσας, με τεράστια μάγουλα, με περισσότερο αλάτι και λιγότερο πιπέρι στο μούσι του, που μέσω του χοντρού λαιμού συνδέεται με ένα χοντρό στήθος και μια κοιλία αναλόγων κυβικών. Για την… έδρα τα είπαμε και τα πόδια που δεν βλέπω φαντάζομαι τις προδιαγραφές τους. Ιδίως τις πατούσες! Που είναι υπεύθυνες για τον ιδρώτα του, λόγω της  προσπάθειας που έκανε πάνω στις πέτρες, για να φτάσει ξυπόλυτος  μέχρι εδώ. Σκέφτομαι, ότι θα χόρεψε το.. «ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»! Ελπίζω να του φέρουν πατούμενα γιατί αν πάει έτσι μέχρι την θάλασσα, θα το γυρίσει σε.. καρσιλαμά. Υπολογίζω ότι με  το βαρύ φορτίο που μου έτυχε σήμερα, θα υποφέρουν τα πριτσίνια μου, να συγκρατήσουν το πανί μου στην θέση του!

Τις σκέψεις μου αυτές διακόπτει η μπάσα και βραχνή τσιγαροφωνή του, μιλώντας στην δημοφιλή γλώσσα του Ιουλίου για τα Ιόνια νησιά, καταλήγοντας σε ένα κοινότυπο γυναικείο όνομα: Νατάσσα, με παχύ, πολύ παχύ σίγμα. Κατάλαβα! Σε σλάβο-βαλκάνιο-ρώσο πέσαμε πάλι!! Συγχωρέστε με, αλλά παρ όλο που λόγω συχνότητας ακούσματος της γλώσσας έχουμε αρχίσει και τους καταλαβαίνουμε, πιο συγκεκριμένες πληροφορίες καταγωγής, δεν μπορώ να σας δώσω. Η Νατάσσα με το παχύ σίγμα και το ανάλογα παχύ σώμα,  εμφανίζεται σε λίγο σέρνοντας στις πέτρες, τα τεράστια πόδια της, χωρίς πρόβλημα,  αφού φορά  σαγιονάρες διχαλωτές, που έχουν γίνει στις φτέρνες  σαν φέτα ζαμπόν για τοστ, από την πίεση που δέχονται καθημερινά και  η οποία  πετάει και αυτή, στο στήθος μου ένα καπέλο, ένα μανταλάκι πετσέτας και δυο ορθοπεδικές σαγιονάρες-βάρκες,  47 νούμερο, για τον καλό της. Να πως μένει η ποδαρίλα στην πετσέτα λέω μέσα μου και λες και μ άκουσε, για να με τιμωρήσει,  κάθεται πλασάροντας το τεράστιο κορμί της στην κοιλιά μου και αρχίζει να καλύπτει τα στρέμματα τριχωτής πλάτης του συζύγου της του Ντιμίτρι, αν κατάλαβα καλά, με το φτηνό του αντηλιακό! Ωχ βαστάτε ποδαράκια μου! «Συγγνώμη!!!κυρία Νατάσσα, Δημητράκη, «καλέ μου άνθρωπε»…. «πελάτες μου» που θα λέγε και ο Θου-Βου θεός σχωρέστον, «όρθιοι βάζουμε αντηλιακό, όρθιοι, ή ο ένας ξάπλα κι ο άλλος πασαλείβει, γαμώ τα βαρέα μου, μέσα!!» Η συνάδελφος δίπλα, απαλλαγμένη καθηκόντων, ακόμα έχει ξελιγωθεί στα γέλια. «Τώρα μωρή, θα σου κάτσει η σύζυγος που είναι σας ολυμπιονίκης σφαιροβόλος και θα σου πω εγώ.»

Σαν να με λυπήθηκαν; Ξαφνικά, σηκώνει η σφαιροβόλος τον… Τάρας Μπούλμπα όρθιο και συνεχίζει να τον πασαλείβει από πάνω μου με το ξευτίλα αντηλιακό από τα Lidl που έχουν πάρει. «Την γλυτώσαμε προσωρινά» σκέφτομαι. Έρχεται η Μαίρη η  «pda» του μαγαζιού για να πάρει παραγγελία. Όμορφη κοπέλα, δεν λέω, αλλά εμένα μ αρέσει ο  Μηνάς  ο «runner»,  που στο τέλος της ημέρας μας περιποιείται! Καταλαβαίνετε τώρα, μας χαϊδεύει να φύγουν τα βότσαλα, μας καθαρίζει από λεκέδες καφέ ή αντηλιακού, μας βάζει στην σωστή θέση κλπ.  Παρένθεση για τους αδαείς:  «pda» λέμε τον σερβιτόρο που χειρίζεται το μηχανάκι που παίρνει την ηλεκτρονική παραγγελία και φυσικά πληρώνεται από τον πελάτη και  «runner» λέμε τον βοηθό του που φέρνει την παραγγελία.

Η Μαίρη προσπαθεί να συνεννοηθεί με τον Οστρογότθο πελάτη μας, για την τιμή μας και ευτυχώς, όχι ακόμη,  για την υπόληψη μας!. Μετά από κάνα τέταρτο έχουν καταφέρει να τα βρουν: Θα πιει  μπύρα – 10.30 πρωινιάτικα – ο Κόναν και φραπέ γλυκό με γάλα ο γιούκος με τα ρούχα δίπλα, η κυρία του!! 17 € όλα, μαζί με την ενοικίαση την δική μας.  Φεύγει η Μαίρη και ανοίγει μια συζήτηση παύλα γκρίνια απ ότι κατάλαβα γιατί άργησαν και δεν βρήκαν στην πρώτη σειρά ξαπλώστρες και φταίει ο… Μήτσος γιατί δεν ξύπναγε κλπ… Άλλη μια παραξενιά των ανθρώπων: Μόνο οι μπροστινές ξαπλώστρες είναι κίνητρο για να έρθεις νωρίς στην παραλία! Λες και εμάς στις πίσω σειρές δεν μας έκανε… μηχανή! Φυτρώσαμε μόνες μας!. Δύο  μέτρα πιο μακριά απ την θάλασσα!! Αλλά είπαμε: Οι άνθρωποι δεν πάνε στη θάλασσα γιατί είναι θαλασσινοί, αλλά γιατί είναι «παραθαλάσσιοι»!!