Δυο περιστατικά που αποδεικνύουν ‘του λόγου το αληθές’ – από τον Σωτήρη Δούβρη

 

Λατρεύω τα δίκυκλα! Πάνε παντού, γρήγορα, οικονομικά και παρκάρονται εύκολα! Το μόνο που πρέπει να προσέξεις είναι να μην κάνεις επικίνδυνους ελιγμούς γιατί δυσκολεύεις τη ζωή των αυτοκινητιστών και των πεζών, να μην παρκάρεις παράνομα και να φοράς πάντα κράνος. Όλα αυτά αναλογίζομαι φέτος το καλοκαίρι που κλείνω οκτώ χρόνια ως δικυκλιστής!

 

Με γοητεύει αφάνταστα αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης που υπάρχει μεταξύ όλων αυτών που οδηγούν μηχανή. Πρόσφατα βρέθηκα σταματημένος στο φανάρι, πάνω σε κομμάτι του οδοστρώματος που ήταν βρεγμένο. Μετά από λίγο σταματάει δίπλα μου μια άλλη μηχανή, πολύ μεγαλύτερου κυβισμού από τη δικιά μου και ο οδηγός της ξύνει με το πόδι του το μουσκεμένο σημείο. Αυτός ο άνθρωπος με ενημέρωσε ότι πατούσα πάνω σε λάδια μηχανής και ότι φυσικά, αν το φανάρι γινόταν πράσινο και εγώ άνοιγα το γκάζι για να ξεκινήσω, το πιθανότερο ήταν να χάσω τον έλεγχο του δίτροχού μου και να πέσω γλιστρώντας πάνω στα λάδια. Έτσι λοιπόν κατέβηκα, έσυρα τη μηχανή μου με τα χέρια για να φύγω από το σημείο των λαδιών και αφού στέγνωσα τα λάστιχα, πήγα στη δουλειά μου ευγνωμονώντας τον άνθρωπο που με ειδοποίησε.

Τον περασμένο χειμώνα, πάλι σταματημένος σε φανάρι με τη μηχανή, έγινα μάρτυρας ενός άλλου συγκινητικού περιστατικού. Δρόμος κεντρικός, δύο λωρίδων, πηγμένος από αυτοκίνητα, σταματημένοι όλοι στο κόκκινο φανάρι. Ένας κατά πάσα πιθανότητα πρόσφυγας, καθαρίζοντας παρμπρίζ αυτοκινήτων προσπαθεί να μαζέψει το ένα δέκατο ενός κανονικού μεροκάματου για να φάει και αυτήν την ημέρα. Δεξιά μου ένα νέο παιδί με το αυτοκίνητου του, μάλλον φοιτητής, ακούει δυνατά μουσική και παίζει, με ένα αίσθημα ενοχής, με το κινητό του. Αριστερά, επίσης αυτοκίνητο με δυνατή μουσική αποτελούμενη από μπουζούκι και φωνή που κλαίει τον στίχο και ο οδηγός γύρω στα 50 και μερακλωμένος φουλ. Είμαι ανάμεσα από τρεις εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που δύσκολα θα έβρισκαν κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους. Ενώ τους παρατηρώ και σκέφτομαι τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων τους ακούγεται πίσω μου σειρήνα ασθενοφόρου.

Κοιτάζω από τον καθρέπτη και βλέπω όντως ένα ασθενοφόρο να κάνει γρήγορους και επικίνδυνους ελιγμούς προσπαθώντας να περάσει ανάμεσα από τις δύο ουρές των οχημάτων που σχηματίζονταν πίσω μας. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κάνω στην άκρη για να ανοίξω δρόμο. Με μεγάλη συγκίνηση παρατήρησα και τους οδικούς μου «γείτονες» να προσπαθούν, όχι μόνο να κάνουν στην άκρη, αλλά να συνεργάζονται πολύ καλά μεταξύ τους έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για το νοσοκομειακό αυτοκίνητο! Ο άνθρωπος στα φανάρια, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα, εκτελούσε χρέη τροχονόμου και έκοβε την κίνηση στην κάθετη λεωφόρο! Ο μερακλωμένος οδηγός και ο φοιτητής καβάλησαν νησίδα και πεζοδρόμιο αντίστοιχα για να μην ενοχλούν, κατέβηκαν από τα οχήματα τους και επικοινωνώντας μεταξύ τους μόνο με τα μάτια, διέτρεχαν πεζοί το κενό ανάμεσα στις δύο ουρές και παρότρυναν τους οδηγούς να κάνουν το ίδιο με τα οχήματα τους, έτσι ώστε να δώσουν χώρο στο ασθενοφόρο να περάσει! Να σημειώσω επίσης ότι οι οδηγοί που ήταν σταματημένοι λόγω της υπόδειξης του πρόσφυγα-τροχονόμου, περίμεναν υπομονετικά, χωρίς κόρνες και φωνές, παρά το ότι το φανάρι τους είχε ήδη γίνει πράσινο! Μέσα σε τρία λεπτά το ασθενοφόρο είχε περάσει ανάμεσα από τουλάχιστον πενήντα αυτοκίνητα και συνέχιζε ταχύτατα τον προορισμό του!

 

Αυτοί οι τρεις άνθρωποι, οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, συνεργάστηκαν άψογα κάτω από έναν κοινό στόχο. Να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπό τους που πιθανότατα η ζωή του εξαρτιόταν από το πόσο γρήγορα θα έφθανε στο νοσοκομείο.

 Το λάθος που κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε, να συζητάμε και να αναλωνόμαστε τελικά σε αυτά που μας χωρίζουν με τους συνανθρώπους μας. Αν όμως κάνουμε ελάχιστη προσπάθεια και σκεφτούμε λίγο περισσότερο θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν. Και πιστέψτε με είναι από τις πιο απελευθερωτικές σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς!