Ο Κωνσταντίνος είναι κωφός. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα μας μιλάει για την αναπηρία του. Κι εμείς καλό είναι να ακούσουμε!

Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου – Παγκόσμια μέρα των Ατόμων με Αναπηρία.

Τι το ιδιαίτερο έχει για μένα ως ΑμεΑ η μέρα αυτή λοιπόν; Αξίζει ευφημισμού; Πολλών συγχαρητηρίων; Ή μήπως παντελούς αδιαφορίας;

Λοιπόν, τίποτα.
Είναι απλά μια μέρα όπως όλες οι άλλες.

Είμαι ο Κωνσταντίνος κι είμαι κωφός από μια ηλικία που ούτε κι εγώ θυμάμαι. Μεγάλωσα χωρίς να ακούω και αυτό μου είχε περάσει στο φυσιολογικό σε όλη μου την ζωή.
“Μα δεν ένιωσες ποτέ αυτό το αίσθημα αδικίας, γιατί σε σένα και όχι σε κάποιον άλλον; Ούτε θυμό; Ούτε στεναχώρια; Αισθήματα μειονεξίας;” θα ρωτήσεις.

Κι άμα σου απαντήσω όχι, θα σου πω ψέματα.

Ναι, τα έχω νιώσει αυτά σε μικρή κυρίως ηλικία, όταν πια δημιουργήθηκε το αίσθημα διαχωρισμού, όταν πλέον φαινόταν η διαφορετικότητα από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, στα μαθητικά χρόνια που ήταν και η πρώτη επαφή με την κοινωνία ως μικρογραφία.

Και τι μ’ αυτό;
Πέρασα πολλά εμπόδια, στιγμές απελπισίας, απόγνωσης και απάθειας επειδή είμαι άνθρωπος με αναπηρία.
Ναι, Άνθρωπος με Αναπηρία. Όχι Άτομο με Ειδικές Ανάγκες (γιατί όλοι έχουν ειδικές ανάγκες!) ή ακόμα χειρότερα, Άτομο με Ειδικές Ικανότητες (γιατί είναι μόνο ο Σούπερμαν κι η παρέα του!). Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Έτσι δεν είναι;
Ωστόσο, δεν είμαι ο μόνος που πέρασε εμπόδια και δυσκολίες. Τα βίωνε, βιώνει και θα βιώνει πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου αυτά, άσχετα με το αν έχει αναπηρία ή όχι.

Στην πορεία της ζωής μου όμως έμαθα και κατάλαβα ποιος είμαι. Ποια είναι τα όρια μου, οι αντοχές μου και το “ταβάνι” για μένα. Δε χρειάζεται να μου πεις εσύ τι μπορώ να κάνω και ποια είναι αδύνατα για μένα. Το γνωρίζω πολύ καλά εγώ ο ίδιος.

Δεν θα με χαρακτηρίσει ποτέ αυτό, ούτε είναι λόγος για να κριθώ για αυτό.

Δεν είμαι περήφανος που είμαι κωφός. Όπως και δεν ντρέπομαι για αυτό.

Δεν είναι κατάρα. Δεν είναι ευλογιά. Δεν είναι μοίρα.

Η αναπηρία είναι απλά μια ιδιότητα. Κι έχω μάθει να ζω με αυτήν, προσάρμοσα την ζωή μου όπως είναι και δε χρειάζομαι ούτε τον οίκτο, ούτε και τον έπαινο του καθενός. Ούτε διαφορετική μεταχείριση. Αντιμετώπισε με όπως θα αντιμετώπιζες κάποιον χωρίς αναπηρία.

Με συμπαθείς; Μίλα μου. Με αντιπαθείς; Μη μου μιλάς. Όπως θα έκανες με τον καθένα. Σωστά;
Έχω το δικαίωμα να κάνω λάθη, να πάρω βιαστικές αποφάσεις, να γκρινιάξω, να να να…
Όμως, την αναπηρία την κουβαλάω παντού. Και χθες, και αύριο, το πρωί, το βράδυ, όταν βγαίνω, όταν ταξιδεύω, όταν δουλεύω, όταν διασκεδάζω, ανέκαθεν την κουβαλούσα και θα την κουβαλάω για πάντα.

Δε θέλω να είμαι ο ήρωας κάποιου. Ούτε κάποιο υπόδειγμα για κάποιον. Τι είμαι εγώ δηλαδή; Είμαι απλά ένας απλός καθημερινός άνθρωπος με τα δικά του χαρακτηριστικά και χούγια του.

Δεν θέλω να παίρνετε δύναμη από μένα επειδή έχω μια αναπηρία και ζω έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.

Κουράγιο και δύναμη θέλω να παίρνετε από όλα τα άτομα, που παρόλο τις δυσκολίες της ζωής τους, καταφέρνουν και ανταπεξέρχονται, από το να κάθονται μουχλιασμένοι σε μια γωνία του σπιτιού τους, γεμίζοντας μιζέρια για το πόσο άδικα τους φέρθηκε η ζωή. Όπως όλοι γνωρίζετε το γνωστό ρητό, “επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς”. Κι έτσι πρέπει.

Δυστυχώς, ζούμε σε ένα ανάλγητο κράτος, αυτό της Ελλάδας, το οποίο δεν έχει καμία μέριμνα για τους έχοντες αναπηρία αν και παρατηρείται κάποια πρόοδος τα τελευταία χρόνια. Για να μεγαλώσεις αξιοπρεπώς και όσο δυνατόν πιο φυσιολογικά, στην Ελλάδα, πρέπει να έχεις κυρίως οικονομικά εφόδια. Μεγάλη και πικρή αλήθεια.
Έπειτα, είναι και ο χρόνος και η διάθεση των γονέων σου, του κύκλου σου, να είναι καλοί οι παράγοντες που χρειάζονται για την βελτίωση της κατάστασης σου, λογοθεραπεία στην δικιά μου περίπτωση, η θέληση σου.
Η περίπτωση μου ήταν πολύ τυχερή, είχα την τύχη να έχω μια υπέροχη οικογένεια κι έναν κύκλο που πίστευε σε μένα και με στήριξε, έτσι και είχα ισότιμες ευκαιρίες στην εκπαίδευση κυρίως αλλά και στην επικαιρότητα ως παιδί.

Κατάφερα να μιλήσω, κάτι τόσο αυτονόητο για τους περισσότερους, ίσως όχι τέλεια, αλλά τουλάχιστον ικανοποιητικά, που για μένα είναι κατόρθωμα. Για αυτό είμαι περήφανος. Για αυτά που έχω κάνει και όχι για αυτό που είμαι.

Αλλά μόνο αυτό νόμιζα πως γινόταν. Αγνοούσα εντελώς την ύπαρξη της νοηματικής γλώσσας, μέχρι που ήρθα σε επαφή με αυτήν στα 20 μου. Και έχοντας σχεδόν καθημερινή επαφή με την γλώσσα αυτή, έγινε η δεύτερη φυσική μου γλώσσα, ως κωφός. Είμαι επίκτητα δίγλωσσος κωφός γιατί είμαι ανάμεσα σε δύο τρόπους επικοινωνίας. Και επιλέγω και επικοινωνώ και με τους δύο τρόπους, αναλόγως την περίσταση. Και δεν θα δώσω καμία αναφορά σε κανέναν για το πώς θα επικοινωνώ.

Και καμία σημασία δεν δίνω για την ταυτότητα μου, ούτε τι είναι σωστό και λάθος να κάνω ως άτομο με κώφωση. Θα έπρεπε, άλλωστε; Είμαι ο Κωνσταντίνος!

Δυστυχώς, αρκετά μεγάλο ποσοστό στην Ελλάδα δεν έχει καν ισοτιμία σε πολλούς τομείς της ζωής του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ομαλή και φυσιολογική πορεία για πολλά άτομα με κώφωση ακόμα και σήμερα. Δεν έχουμε πρόσβαση σε πολλά πράγματα που είναι “αυτονόητα” σε όλους, όπως οι ειδήσεις, οι διαφημίσεις, οι ελληνικές σειρές/ταινίες, οι εκπομπές κ.ο.κ. που δεν έχουν υπότιτλους αν και οφείλω να παραδεχτώ πως έχουν γίνει ήδη πολύ μεγάλα βήματα για εκεί. Ακόμη, χρειάζεται ακόμη προσπάθεια βελτίωσης για τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, προκειμένου να υπάρχει ομαλή ένταξη του κάθε μαθητή με αναπηρία στο κοινωνικό σύνολο και να έχει ισότιμη εκπαίδευση. Και συνεχίζουμε να παλεύουμε για κάτι που ήδη υπάρχει σε όλες τις άλλες χώρες, ακόμα και σε αυτές που είναι φαινομενικά υπανάπτυκτες. Πόσο κρίμα!

Το συμπέρασμα είναι απλό. Δεν είναι λογικό να γιορτάζουμε την μια μέρα (σήμερα) ενώ έχουμε την αναπηρία όλο τον χρόνο, από το πρωί ως το βράδυ, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά, στον δρόμο. Η αναπηρία δεν αλλάζει μορφές. Κάθε μέρα είναι μια ίδια μέρα για όλους μας.

Έτσι, αν ποτέ συναντήσετε κάποιον άνθρωπο με αναπηρία, μη διστάσετε να αφήσετε την ενσυναίσθηση σας να σας γεμίσει. Νιώστε τον. Αποδεχτείτε τον.
Αναμφίβολα, πέρασε και περνάει τον Γολγοθά του. Όπως κι εσείς.

Θα σας χαμογελάσει. Χαμογελάστε κι εσείς.

Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2019. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες.