Μια γνώμη για το “Ποιός σκότωσε τον πατέρα μου” στο θέατρο Προσκήνιο
Πρόκειται για το τρίτο μυθιστόρημα του Εντουάρ Λουί,
που γεννήθηκε στο Αλλενκούρ της της Γαλλίας το 1992 με το όνομα Εντύ Μπελγκέλ. Μετά το «να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» το πρώτο του μυθιστόρημα καθώς και την «ιστορία της βίας» που ακολούθησε, ο Λουί το 2018 δημοσιεύει το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου».
Σε αυτό το μυθιστόρημα,
το οποίο επέλεξε η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή, ο Λουί πραγματεύεται για μία ακόμη φορά την πολύπλοκη σχέση του με την οικογένειά του, θέτοντας στο κέντρο της αφήγησής του την ιστορία του πατέρα του αλλά και την προσωπική τους σχέση, κάνοντας μία αναδρομή και μία φανταστική συζήτηση μαζί του αναφορικά με την παιδική ηλικία τόσο του πατέρα του όσο και τη δική του, τις επιλογές τους, την αποδοχή της διαφορετικότητάς του, τις ευκολίες και τις δυσκολίες που βίωσαν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, πάντα υπό το πρίσμα της κοινωνίας και των πολιτικών συνθηκών στην Γαλλία, κάτω από τις οποίες ανατράφηκαν και έζησαν και οι δύο.
Μετά τα απανωτά sold out την άνοιξη του 2023
η παράσταση μεταφέρεται και εγκαινιάζει τη νέα θεατρική σεζόν στο θέατρο Προσκήνιο ύστερα από πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου, Δημήτρη Καρατζά. Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, σκηνοθέτης της παράστασης, παίρνει ένα σημαντικό και βαθιά πολιτικό κείμενο και το παρουσιάζει στη θεατρική σκηνή επιλέγοντας μία πρωτοποριακή σκηνοθεσία, πιθανόν φαινομενικά απλή αλλά εξαιρετικά εύστοχη. Η δράση τοποθετείται σε ένα φτωχικό σπίτι, σε μία κρεβατοκάμαρα και μία κουζίνα χωρίς ωστόσο αυτό να εμποδίζει ή να περιορίζει την αφηγηματική ροή της παράστασης και την μεταφορά του θεατή επιτυχημένα σε διαφορετικές δράσεις και τοποθεσίες.
Ο Θεοδωρίδης επιλέγει τη μη σαφή κατανομή των ρόλων
μεταξύ των δύο ηθοποιών και με αυτή την επιλογή καταφέρνει να προσδώσει στην παράσταση μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οπτική και ζωντάνια. Ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής μοιράζονται τους ρόλους του έργου, εναλλάσσονται εξαιρετικά επιτυχημένα μεταξύ των διαφόρων ηρώων, περιπλέκονται σε έναν κοινό λόγο, γίνονται ένα και την επόμενη στιγμή παίρνουν απόλυτα διακριτή απόσταση, επιτυγχάνοντας μία εξαιρετική ροή κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Με τον τρόπο αυτό ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια δική του θεώρηση των πραγμάτων: την εναλλαγή των ρόλων του θύτη και του θύματος, του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου αυτού που βιαιοπραγεί κι αυτού που δέχεται την βία. Όλοι είμαστε ικανοί για τα πάντα και όλοι (πρέπει να) είμαστε υπόλογοι απέναντι στο συνάνθρωπο μας, ιδίως δε η πολιτική εξουσία που δικαίως στήνεται στον τοίχο για να αναδειχτούν οι ευθύνες της.
Η παράσταση ξεκινά με μια βαθιά εσωτερικότητα
η οποία παίρνει έναν πιο εξωστρεφή χαρακτήρα κατά τη διάρκειά της, αργά και σταθερά για να φτάσει στο κοινό και στη συνέχεια στο ευρύτερο πλαίσιο, την ίδια την κοινωνία. Το πολιτικό κείμενο του Λουί αναδεικνύεται με τρυφερότητα, συγκίνηση αλλά παράλληλα και με ωμότητα και ένταση από τον σκηνοθέτη της παράστασης. Οι ταξικές διαφορές, η κοινωνική ανισότητα, τα στερεότυπα πρωταγωνιστούν και τελικά καταλήγουν να καθορίζουν την ίδια τη ζωή των ηρώων του έργου, αφού καμία πράξη τους δεν είναι δική τους επιλογή: «Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν». Οι επιλογές, τα τραύματα, οι συνθήκες, τα βιώματα, τελικά η ίδια η ζωή των ηρώων και μήπως(;) και των θεατών, όλα καταλήγουν να είναι μεθοδευμένες στρατηγικές μιας πολιτικής εξουσίας που ορίζει τις ζωές και την εξέλιξη της κοινωνίας που εξουσιάζει, όπως ακριβώς αυτή το επιθυμεί και όπως την εξυπηρετεί.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας: Έντουαρντ Λουί
Δραματουργία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου – Χρήστος Θεοδωρίδης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη
Σκηνικά-κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Χορογραφία: Ξένια Θεμελή
Φωτογραφίες – Video: Αναστασία Γιαννάκη
Επί σκηνής: Γιώργος Κισσανδράκης – Ντένης Μακρής
