Μια γνώμη για το “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” στο Σύγχρονο θέατρο
Ο Κώστας Λίτης* είδε την παράσταση της ‘Gaff theater group’ σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και μας γράφει τη γνώμη του.
Το προφητικό έργο
του Χρόνη Μίσσιου ενώ απευθύνεται στο νεκρο φίλο του, στην ουσία απευθύνεται στο καθένα από εμάς ξεχωριστά και συγκεκριμένα στο κατά πόσο είμαστε πλέον διαθέσιμοι και ικανοί να θυσιασουμε την ζωή μας στο όνομα εκείνων που πιστεύουμε. Αυτό αποτελεί ορόσημο της στάσης του ως προς την ζωή που δεν μπόρεσε κανένα βασανιστήριο ή εξορία να το κάμψει.

Το έργο αποτελεί εξομολόγηση
του ίδιου για όσα βίωσε σαν αντιφρονούντας και επαναστάτης,σε ένα δρόμο μοναχικό και δύσκολο. Το έργο κραυγή για τον παραλογισμό που διέπει την πολιτική σκηνή διαχρονικά, μεταφέρθηκε σε μια άλλη σκηνή, αυτή του θεάτρου.
Όταν στην σκηνή έχει επικρατήσει ένας χάος,σημαίνει πως η παράσταση είναι πετυχημένη.
Κάπως έτσι γίνεται και μέσα μας.
Έχεις γίνει θεατής μιας παραγωγής
από ανθρώπους που προσαρμόζονται στις πιο δύσκολες συνθήκες που απαιτεί ένα έργο και φεύγεις σοκαρισμενος, χωρίς να μπορείς να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σου προκαλεί.
Η ώρα περνάει και το χάος δεν έχει καταλαγιασει μέσα σου.
Έχεις γίνει θεατής μιας απεγνωσμένης εξομολόγησης
της ζωής ενός βασανισμένου ανθρώπου μέσα στο πλαίσιο ενός εκδικητικού παρολογισμού πολιτικών ιδεολογιών της Ελλάδας των εμφυλιών και των εκτελέσεων αντιφρονούντων,που ξεκινούσε από βασανιστήρια μέχρι και θανατική ποινή.
Μια ομολογία για όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες της αριστεράς που θυσιάστηκαν απλα και μόνο επειδή το φρόνημα τους δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα κανενός, με τα πιο απλά πράγματα που μπορεί να έχει μια σκηνή.

Το θέατρο στην πιο απλή μορφή του
είναι η πιο ειλικρινής εξομολογηση του ταλέντου που κρύβουν οι ηθοποιοί του.
Αναπαράσταση κάθε πλαισίου τελεσης των γεγονότων μόνο με την φωνή και τα πιο καθημερινά πράγματα της ζωής.
Το θέατρο είναι ακριβώς αυτή η εμπειρία που είχα χθες.
Η ενσυναίσθηση που σου δημιουργείται μέσα από τα προσωπικά βιώματα που σου ενεργοποιούν οι καλλιτέχνες.
Οι ηθοποιοί σου μεταδίδουν όλες τις ψυχολογικές αποχρώσεις που βιώνουν οι ήρωες της ιστορίας. Ματώνουν και καταπονούν τους εαυτούς τους έτσι ώστε να κάνουν τον θεατή να κατανοήσει κι αυτός βιωματικά όσα δεν θα κατανοούσε ακόμα και αν έκανε άπειρες συζητήσεις για το θέμα.
Το θέατρο είναι μια εξομολόγηση παθών,
συναισθημάτων, βιωμάτων, εξαντλητικης δουλειάς και μια εξιλέωση για τον εαυτό μας.
Πηγαίντε έτσι ώστε να εξαντλήσετε τον εαυτό σας, ψάχνοντας συνεχώς απαντήσεις σε όλα εκείνα που δεν περιμένατε ποτέ πως θα αναρωτηθείτε.
Ένα καλό παράδειγμα θεάτρου
αποτελεί το έργο της Gaff και της βραβευμένης σκηνοθέτριας Σοφίας Καραγιάννη, που μετά τις sold out παραστάσεις και τις εγκωμιαστικές κριτικές στο ‘θέατρο 104’ μετακόμισαν κα συνεχίζουν για δεύτερη χρονιά στο “Σύγχρονο θέατρο”.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας: Χρόνης Μίσσιος
Δραματουργία: Σοφια Καραγιάννη-Μυρτώ Αθανασοπούλου
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά-κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασιλική Γώγου
Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Βοηθός ακηνοθέτη: Αθανασία Κυμπούρη
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Gaff
Επί σκηνής: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος

*Ο Κώστας Λίτης
γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπουδάσε στο τμήμα των μηχανικών αυτοματισμού του ΤΕΙ Χαλκίδας και ασχολείται σαν ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρεία αυτοματισμών.
Ανακάλυψε αργά την κλίση του στο θέατρο και στην συγγραφή.
Διαβάζει πληθώρα βιβλίων.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο τα τελευταία δυο χρόνια.