Μια γνώμη για το “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα”

Το έργο

• Ο Βίγκαν και η Γιάσμινσκα επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιου που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Τα πάντα, ακόμα και οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, είναι εμπορεύσιμα. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέκεται με κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η ίδια βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
• Ο συγγραφέας, Ματέι Βίζνιεκ, συνθέτοντας το κείμενο του στις αρχές του 2000 διερωτάται με σαφήνεια, τι θεωρούμε «πρόοδο» τον 21ο αιώνα,  ερχόμενοι από όλους τους πολέμους, τις βιαιοπραγίες και τους ξεριζωμούς που στιγμάτισαν τον 20ο και διαδραματίστηκαν στο βωμό της προόδου και του κέρδους. Δεν έχει σημασία ποιόν πόλεμο, αν αφορά την πρώην Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία ή το Ισραήλ. Το έργο εστιάζει στα πιο βαθιά ζοφερά σημεία και επικεντρώνεται στο ερώτημα: Πώς υπάρχει αλήθεια κανείς μετά από έναν πόλεμο; Πώς μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του όταν όλα έχουν αλλάξει και μετατοπιστεί; Όταν και εσύ ο ίδιος, δεν είσαι πια ο εαυτός σου;