Μια γνώμη για το “Η άνοδος του Αρτούρο Ούι”
Ο σκηνοθέτης
Ο Άρης Μπινιάρης, μετά τη «Φάρμα των ζώων» στο Εθνικό Θέατρο της χώρας που ξεχώρισε την προηγούμενη θεατρική σεζόν, καταπιάνεται με ένα κείμενο αλληγορικό, σχεδόν σατιρικό που λειτουργεί ως θεατρική παραβολή. Το στοίχημα, που σαφώς κερδίζεται με το συγκεκριμένο ανέβασμα, είναι πως ο σκηνοθέτης φέρνει το δύσκολο και οριακά μονοδιάστατο αυτό έργο στον 21ο αιώνα και το τοποθετεί με κάθε δυνατό τρόπο στο σήμερα.
Ο χώρος
Σε έναν καινούργιο χώρο στην καρδιά της Κυψέλης η σκηνή αποτελείται από έναν μακρύ διάδρομο-πασαρέλα με το κοινό να παρακολουθεί και από τις δύο πλευρές του διαδρόμου-σκηνής, ενώ η ίδια αυτή η σκηνική συνθήκη εξυπηρετεί έξυπνα τη δράση του έργου που εκτυλίσσεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε μία αποβάθρα του Σικάγο. Ο Πάρις Μέξης επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης χτίζοντας 15 διαφορετικές σκηνές και περισσότερους από 20 χαρακτήρες που παρελαύνουν ενώπιον μας κατά τη διάρκεια της παράστασης. Από τα μέλη της γκανγκστερικής συμμορίας μέχρι τους πολίτες χωρίς πρόσωπα, από τους εκπροσώπους της μεγαλοαστικής τάξης μέχρι τον κομπέρ ενός θεάτρου μέσα στο θέατρο, τα κοστούμια της παράστασης είναι εντυπωσιακά καλαίσθητα, εξυπηρετούν με απόλυτη επιτυχία το σκοπό και τη χρήση τους και δημιουργούν την απαραίτητη ατμόσφαιρα σε κάθε δυνατό επίπεδο.
Οι φωτισμοί
Αντιστοίχως, οι εμπνευσμένοι φωτισμοί της Στέλλα Κάλτσου, συχνά σε συνδυασμό με τη μουσική της παράστασης από τον Αλέξανδρο Κτιστάκη, συνδράμουν και ενισχύουν την επιβλητικότητα του έργου και τη δράση όλων των ηθοποιών. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για το σχεδιασμό της κίνησης και τις χορογραφίες της Χαράς Κότσαλη που σίγουρα εκκινώντας βασιζόμενη στις δυνατότητες και ικανότητες του ίδιου του θιάσου, δημιουργεί ένα σύνολο άκρατου συντονισμού με εξαιρετική κίνηση, καλοστημένη χορογραφία καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, ενώ παράλληλα προσδίδει σε κάθε έναν από τους βασικούς ήρωες του έργου μία μοναδική σωματική υπόσταση που συνδυάζεται με τις ερμηνευτικές δυνατότητες του κάθε ηθοποιού.
Οι ερμηνείες
Είναι εντυπωσιακό ότι όλος ο θίασος λειτουργεί σαν ένα, σε σημείο όπου σε πολλές στιγμές του έργου οι ανάσες των ηθοποιών, οι κινήσεις και ολόκληρο το θεατρικό τους «είναι» συντονίζεται σε απόλυτο βαθμό δημιουργώντας μία συναρπαστική εικόνα στα μάτια των θεατών. Ερμηνευτικά ξετυλίγονται υπέροχες στιγμές στη διάρκεια της παράστασης από όλους τους ηθοποιούς ενώ ξεχωρίζουν σίγουρα ο Μιχάλης Βαλάσογλου με τη σωματική του εκφραστικότητα, ο Γιάννης Αναστασάκης με την επιβλητική του παρουσία που αναλαμβάνει τις πιο χιουμοριστικές στιγμές του έργου αλλά και η Αλεξία Σαπρανίδου ως γοητευτική αδίστακτη γυναίκα-δολοφόνος.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου στο ρόλο του κεντρικού ήρωα είναι σαφώς ο πρωταγωνιστής της παράστασης. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Άρη Μπινιάρη και το σχεδιασμό της κίνησής του από την Χαρά Κότσαλη, ο Χρυσοστόμου χτίζει κυριολεκτικά έναν ήρωα από το μηδέν μπροστά στα μάτια των θεατών. Άλλοτε ως ένα λυσσασμένο μπουλντόγκ κι άλλοτε ως μια υπόκοσμη καμπουριασμένη μορφή ο κεντρικός ήρωας, ο αρχηγός της συμμορίας, ο αδίστακτος επικεφαλής του ναζιστικού κόσμου γεννάται, αναπτύσσεται και μεταμορφώνεται με συγκλονιστική λεπτομέρεια σε μία τερατώδη επιβλητική μορφή, οριακά σε έναν Δαίμονα. Η άρθρωση, ο λόγος, τα βλέμματα, ολόκληρο το σώμα του Χρυσοστόμου είναι απόλυτα συντονισμένα σε έναν σκοπό: την ανάδειξη του τέρατος του φασισμού που υπάρχει ήδη ανάμεσά μας και με την κατάλληλη ευκαιρία θα αναδειχθεί δίχως φραγμούς για να κυριαρχήσει.
