Μια γνώμη για το “Απλή μετάβαση” στο θέατρο Ακροπόλ
Η υπόθεση
Ένα κορίτσι αποφασίζει να ακολουθήσει το αγόρι της στο εξωτερικό αφήνοντας πίσω την ζωή της στην Αθήνα, μια μάνα αποχαιρετά την κόρη της που πάει να σπουδάσει, ένας Γάλλος μετανάστης αποφασίζει να φύγει από τη χώρα που τον φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια αφήνοντας πίσω μια αγάπη, ένας-εδώ και 20 πια χρόνια-κάτοικος εξωτερικού που πάντα θα επιστρέφει στην πατρίδα, όσο κι αν αυτό πονάει, μία γυναίκα χωρίς πατρίδα που ακροβατεί μεταξύ αναχώρησης και επιστροφών.
Ο χώρος δράσης
Όλοι οι ήρωες των Ευαγγελάτου-Καραμουρατίδη συναντώνται στην αίθουσα αναχώρησης ενός αεροδρομίου, ακριβώς έξω από την πύλη επιβίβασης και αποκαλύπτονται ο ένας στον άλλον. Συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους άλλοτε μοιάζουν και άλλοτε διαφέρουν, κάποιες φορές περιπλέκονται, σε όλες τις περιπτώσεις ωστόσο υπό έναν κοινό παρονομαστή: την πατρίδα που καλούνται να αφήσουν πίσω, όπου πατρίδα μπορεί να είναι η χώρα τους, η οικογένειά τους, ένας έρωτας, τα όνειρα αλλά και οι ελπίδες τους.
Οι ερμηνείες
Οι ηθοποιοί – τραγουδιστές της παράστασης στέκονται με απόλυτο επαγγελματισμό πάνω στη σκηνή του Ακροπόλ και όλοι τους χαρακτηρίζονται από έμπνευση, δημιουργικότητα και πάθος αποτυπώνοντας ένα θέαμα που μαγνητίζει τον θεατή, συχνά τον ταξιδεύει κι σίγουρα τον προβληματίζει. Ξεχωρίζουν ως παρουσίες πάνω στη σκηνή η Μαρίζα Ρίζου με το «σουξέ» της παράστασης (Κάποιος να με σύρει) ήδη στις αποσκευές της, η Χαρά Κεφαλά με τις δυναμικές ερμηνευτικές και τραγουδιστικές της στιγμές που ξεσηκώνουν το κονό σε αρκετά σημεία της παράστασης, καθώς και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με το βάρος της υποκριτικής του δεινότητας και την επιβλητική του θεατρική παρουσία. Ωστόσο το σύνολο και των υπολοίπων πρωταγωνιστών, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ο Γιάννης Καπελέρης, η Πέγκυ Μανωλά, ο Βασίλης Μηλιώνης και η Αντιγόνη Ψυχράμη, όλοι τους έχουν ιδιαίτερες στιγμές πάνω στη σκηνή και φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο που τους έχει ανατεθεί επιτυγχάνοντας η παράσταση να έχει 8 πρωταγωνιστές.
Τα Highlights
Οι εξαιρετικές φωνές όλων των ηθοποιών, τα εντυπωσιακά φώτα με βάση τα οποία εναλλάσσονται οι σκηνές αλλά και οι ίδιοι οι χαρακτήρες των ηρώων πάνω και κάτω από τη σκηνή του Ακροπόλ και η ομολογουμένως ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας του Μίνωα Θεοχάρη δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό που συνεπαίρνει το θεατή για δύο ολόκληρες ώρες. Ο Θεοχάρης, που υπήρξε και ο σκηνοθέτης του πρώτου ανεβάσματος της παράστασης στο Εθνικό Θέατρο, εμφανίζεται σήμερα σαφώς πιο ώριμος και ευρηματικός. Καθώς η πρώτη μου γνωριμία με το έργο ήταν στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου όπου είχε επιλεγεί μία πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική οπτική μιας κυκλικής σκηνής 360 μοιρών, ομολογώ ότι έφτασα προβληματισμένος στο Ακροπόλ για το αν η μετάβαση σε μια τυπική συνθήκη θεατρικής σκηνής θα στερήσει από το ενδιαφέρον της παράστασης. Ωστόσο, ο Θεοχάρης στο φετινό ανέβασμα έχει πλήρη αντίληψη του νέου χώρου, εκμεταλλεύεται κάθε σπιθαμή του και προσαρμόζει την παράσταση τόσο στη νέα σκηνή που τους φιλοξενεί όσο και στη νέα εποχή, τέσσερα χρόνια μετά.
Η πρώτη ύλη της παράστασης, δηλαδή η μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη και οι στίχοι και τα κείμενα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, είναι σαφέστατα το βασικό σημείο από όπου εκκινούν και όλοι οι υπόλοιποι συν-δημιουργοί της παράστασης. Το γεγονός ότι δυο δημιουργοί στην Ελλάδα του 2019 και ήδη του 2023 αποφάσισαν να ξεκινήσουν πάνω σε ένα λευκό χαρτί και να δημιουργήσουν ένα πρωτότυπο ελληνικό μιούζικαλ που ούτε βασίζεται ούτε διασκευάζει κάτι που προϋπήρχε, μόνο συγκίνηση και θαυμασμό μπορεί και πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γεννά. Η αγάπη τους για το είδος, η δημιουργικότητα, η μελέτη και η φαντασία τους είναι όλα στοιχεία παρόντα και ορατά στη σκηνή του Ακροπόλ, μα πάνω από όλα είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της καλλιτεχνικής έμπνευσης που ξεκινά από τους δημιουργούς και εκτελεστές, φτάνει ως την πλατεία και καταλήγει να εμπνέει τις αισθήσεις των ίδιων των θεατών.
